A Tale of Two Systems: 3 Pope of Christianity and the Dawoodi Bohra Dai
In just fifteen years, the Christian world has witnessed remarkable change through the election of three Popes. Each transition was marked by deliberation, transparency, and spiritual intent, demonstrating the power of democratic values in religious leadership. The 3 Pope of Christianity—Benedict XVI, Francis, and now his successor—represent a system that, despite being ancient, still holds space for reform, dialogue, and diversity of thought. This stands in stark contrast to the Dawoodi Bohra system, where for over four hundred years, leadership has been confined to one family, inherited like property rather than earned through divine inspiration or community consensus.
The Dawoodi Bohra community’s system of appointing the Dai has become, in practice, a hereditary monarchy. Since the 47th Dai, leadership has passed almost exclusively from father to son, all within a single family line. While continuity and stability are often touted as strengths, they have come at the cost of renewal, introspection, and justice. For over four centuries, no Dai has been chosen from outside this lineage. The idea that divine wisdom and leadership can only flow through one bloodline defies the very spirit of spiritual egalitarianism that the faith once upheld.
I had hoped that this cycle would one day break. I believed that maybe—just maybe—Khuzema Qutbuddin would see the need for a shift. I believed that he would remember the deeper values of Dawat: service, humility, and the need for Ilham from Imam-ul-Zaman. I waited to see if he would appoint someone truly worthy, someone outside his immediate family, someone guided by insight and spirituality rather than bloodline. But like so many before him, he followed the same pattern. He appointed his own son.
That moment was pivotal for me. It was the moment I understood that nothing had changed. The faces change, but the formula remains the same. There is no room for new leadership, no real openness to community participation, and no possibility of selecting a leader based on divine guidance outside a chosen bloodline. This is not just disappointing—it is disqualifying. This is why I cannot align myself with this leadership. Because to join them now would mean endorsing a system that has long lost its essence.
Unlike the 3 Pope of Christianity, where leadership was transferred with humility and an awareness of the times, the Dawoodi Bohra system remains fixed in an outdated model of succession. Even when Pope Benedict XVI voluntarily stepped down, citing age and strength, he handed over the baton with grace, opening the way for Pope Francis—who brought with him a renewed emphasis on humility, service to the poor, and interfaith dialogue. Each Pope brought his own perspective, his own mission, and yet remained united in serving the Christian community and Christ’s teachings.
The Dawoodi Bohra leadership, on the other hand, has become increasingly distanced from the needs of the common follower. Corruption is no longer a hidden problem—it is systemic. The community has become materially prosperous, but spiritually hollow. Resources are directed toward luxury, not livelihood. Grand architectural projects take precedence over actual help to the needy. Instead of serving the poor, the system often exploits their loyalty. Instead of fostering knowledge and truth, it cultivates fear and obedience.
What is most painful is how deeply the philosophy of the Dawoodi Bohra faith has been forgotten. The Dai was never meant to be a king. He was supposed to be the spiritual representative of Imam-ul-Zaman—chosen not through inheritance, but through divine guidance. The position of Dai al-Mutlaq carried the responsibility to lead with justice, humility, and wisdom. But what remains now is only the outer shell of that legacy. Where is the Ilham now? Where is the light of Imam-ul-Zaman that once directed such appointments?
People have surrendered their ability to question. They have accepted a system that prioritizes ceremony over sincerity. Any voice of dissent is stifled. Any questioning of the leadership is treated as rebellion. In this climate of suppression, true spiritual growth becomes impossible. And so, I must part ways—not out of resentment, but out of principle. Because truth demands separation when compromise would mean betrayal.
The example of the 3 Pope of Christianity shows that even the oldest institutions can evolve. Even within the Catholic Church, leaders have stepped down when they felt they could no longer serve effectively. They have allowed others to step forward—based on vision, capacity, and collective agreement. They have remembered that religious leadership is not about legacy—it is about responsibility.
If the Dawoodi Bohra system continues to insist that leadership must remain within a single family, then it risks becoming a closed circle with no future. Spiritual leadership must be alive. It must be open to change. It must recognize that the light of God cannot be monopolized by a surname.
I say this not to insult, but to awaken. My heart still holds respect for the faith I was born into, but I cannot be blind to its misdirection. The essence of Dawat is not in rituals, wealth, or architecture. It is in justice, in service, in alignment with Imam-ul-Zaman. If that essence is lost, then the structure becomes meaningless.
Until the day a Dai is appointed based on divine Ilham and not inherited entitlement, I will remain outside. Not because I lack faith—but because I want to honor it.
A Tale of Two Systems: 3 Pope of Christianity and the Dawoodi Bohra Dai
Re: A Tale of Two Systems: 3 Pope of Christianity and the Dawoodi Bohra Dai
spread this guys, posting in Hindi and Gujarati as well for understanding
Re: A Tale of Two Systems: 3 Pope of Christianity and the Dawoodi Bohra Dai
ત્રણ પોપ અને દાઉદી બોહરા દાઈનો તફાવત
પાછલા પંદર વર્ષોમાં, ખ્રિસ્તી જગતમાં ત્રણ પોપ બદલાયા. દરેક પોપ પસંદગી એક ખુલ્લી અને લોકશાહી પદ્ધતિથી થઈ હતી. બેનડિક્ટ 16મા, ફ્રાન્સિસ અને હાલના પોપે આ જગ્યા માટે જુદી જુદી રીતથી સેવા આપી. દરેકે સમયમાં જરૂરી બદલાવ લાવ્યો. આ તંત્રી પદ્ધતિએ બતાવ્યું કે આજીવ પંથ પણ બદલાઈ શકે છે, સુધરી શકે છે. પણ દાઉદી બોહરા સમાજમાં છેલ્લાં ચારસો વર્ષથી એક જ કુટુંબમાંથી દાઈ બનાવી શકાય છે – ફક્ત પિતા થી પુત્ર સુધી.
મારું માનવું હતું કે કદાચ ખુશેમા કુત્બુદ્દીન કંઈક નવું કરશે. એમણે પોતાનો પુત્ર નહીં, કોઈ લાયક માણસે દાઈ બનાવવો જોઈએ, એવું મેં આશાવાદ રાખ્યું હતું. પણ દુઃખ સાથે કહેવું પડે કે એમણે પણ એ જ રસ્તો પકડ્યો – પોતાના પુત્રને દાઈ બનાવ્યો.
એ દિવસે મને સમજાઈ ગયું કે દાઉદી બોહરા સમાજમાં કશું પણ બદલાયું નથી. ને બદલાશે પણ નહીં. એ પદ્ધતિ હવે ફક્ત વંશપરંપરાગત બનતી ગઈ છે. દાઈની જગ્યા સેવા માટે હતી, ઈમામુલ સમયની ઈલહામથી મળતી હતી. હવે એ જગ્યા સાંપ્રદાયિક શાહી બની ગઈ છે.
સમાજમાં ભ્રષ્ટાચાર ખૂબ ઊંડે સુધી પ્રવેશી ગયો છે. ગરીબની સહાય કરતા મોટા મોટા મકાન અને પ્રસંગો પર વધારે ધ્યાન અપાય છે. લોકો પાસે ફક્ત આપવાનું છે – પ્રશ્ન પૂછવાનો હક ગુમાવી દીધો છે. જેના કારણે સાચું ધર્મજ્ઞાન અને આત્મા વિકાસ અટકી ગયો છે.
ખ્રિસ્તી પોપમાં આજે પણ બદલી શક્ય છે, લોકો સાંભળાય છે, યોગ્ય નેતા આવે છે. દાઉદી બોહરાઓમાં એ શક્ય નથી કારણ કે એક જ કુટુંબને પાવર અપાયેલ છે. આથી હું એ પદ્ધતિનો હિસ્સો બની શકતો નથી. મારે એવા માર્ગે ચાલવું છે જ્યાં સાચી ઈમાનદારી હોય, જ્યાં દાઈ પસંદગી ઈલહામથી થાય, વારસાથી નહીં.
જ્યાં સુધી એ ન્યાય નહિ થાય, ત્યાં સુધી હું દૂર રહીશ – નારાજીથી નહિ, પણ પ્રમાણિકતાથી.
પાછલા પંદર વર્ષોમાં, ખ્રિસ્તી જગતમાં ત્રણ પોપ બદલાયા. દરેક પોપ પસંદગી એક ખુલ્લી અને લોકશાહી પદ્ધતિથી થઈ હતી. બેનડિક્ટ 16મા, ફ્રાન્સિસ અને હાલના પોપે આ જગ્યા માટે જુદી જુદી રીતથી સેવા આપી. દરેકે સમયમાં જરૂરી બદલાવ લાવ્યો. આ તંત્રી પદ્ધતિએ બતાવ્યું કે આજીવ પંથ પણ બદલાઈ શકે છે, સુધરી શકે છે. પણ દાઉદી બોહરા સમાજમાં છેલ્લાં ચારસો વર્ષથી એક જ કુટુંબમાંથી દાઈ બનાવી શકાય છે – ફક્ત પિતા થી પુત્ર સુધી.
મારું માનવું હતું કે કદાચ ખુશેમા કુત્બુદ્દીન કંઈક નવું કરશે. એમણે પોતાનો પુત્ર નહીં, કોઈ લાયક માણસે દાઈ બનાવવો જોઈએ, એવું મેં આશાવાદ રાખ્યું હતું. પણ દુઃખ સાથે કહેવું પડે કે એમણે પણ એ જ રસ્તો પકડ્યો – પોતાના પુત્રને દાઈ બનાવ્યો.
એ દિવસે મને સમજાઈ ગયું કે દાઉદી બોહરા સમાજમાં કશું પણ બદલાયું નથી. ને બદલાશે પણ નહીં. એ પદ્ધતિ હવે ફક્ત વંશપરંપરાગત બનતી ગઈ છે. દાઈની જગ્યા સેવા માટે હતી, ઈમામુલ સમયની ઈલહામથી મળતી હતી. હવે એ જગ્યા સાંપ્રદાયિક શાહી બની ગઈ છે.
સમાજમાં ભ્રષ્ટાચાર ખૂબ ઊંડે સુધી પ્રવેશી ગયો છે. ગરીબની સહાય કરતા મોટા મોટા મકાન અને પ્રસંગો પર વધારે ધ્યાન અપાય છે. લોકો પાસે ફક્ત આપવાનું છે – પ્રશ્ન પૂછવાનો હક ગુમાવી દીધો છે. જેના કારણે સાચું ધર્મજ્ઞાન અને આત્મા વિકાસ અટકી ગયો છે.
ખ્રિસ્તી પોપમાં આજે પણ બદલી શક્ય છે, લોકો સાંભળાય છે, યોગ્ય નેતા આવે છે. દાઉદી બોહરાઓમાં એ શક્ય નથી કારણ કે એક જ કુટુંબને પાવર અપાયેલ છે. આથી હું એ પદ્ધતિનો હિસ્સો બની શકતો નથી. મારે એવા માર્ગે ચાલવું છે જ્યાં સાચી ઈમાનદારી હોય, જ્યાં દાઈ પસંદગી ઈલહામથી થાય, વારસાથી નહીં.
જ્યાં સુધી એ ન્યાય નહિ થાય, ત્યાં સુધી હું દૂર રહીશ – નારાજીથી નહિ, પણ પ્રમાણિકતાથી.
Re: A Tale of Two Systems: 3 Pope of Christianity and the Dawoodi Bohra Dai
तीन पोप और दाऊदी बोहरा दाई प्रणाली का फर्क
पिछले 15 सालों में, ईसाई धर्म में तीन पोप चुने गए। हर बार चुनाव खुले, सोच-समझ और ईमानदारी से हुआ। बेनेडिक्ट 16वें, फ्रांसिस और अब के पोप—हर किसी ने नई सोच के साथ जिम्मेदारी निभाई। ईसाई धर्म ने दिखाया कि एक पुरानी व्यवस्था भी समय के साथ बदल सकती है। लेकिन दाऊदी बोहरा समुदाय में पिछले 400 सालों से दाई सिर्फ एक ही खानदान से बनता आया है—पिता से बेटे तक।
मुझे उम्मीद थी कि खुजेमां कुतुबुद्दीन इस बार कुछ अलग करेंगे। मुझे लगा था कि वो किसी बाहर के, योग्य व्यक्ति को दाई नियुक्त करेंगे। लेकिन उन्होंने भी वही किया जो पहले होता आया है—अपने बेटे को दाई बनाया।
उस दिन मुझे यकीन हो गया कि इस व्यवस्था में कोई बदलाव नहीं है। और शायद कभी नहीं होगा। यह अब एक परिवार की विरासत बन गई है। दाई की जिम्मेदारी कभी इमाम-उल-जमाना की इल्लहाम से तय होती थी, अब बस वंश से तय होती है।
आज बोहरा समाज में भ्रष्टाचार गहराई तक फैला हुआ है। गरीबों की मदद करने के बजाय, महंगे महंगे इमारतें और ताजगीदार प्रोग्रामों पर ध्यान दिया जा रहा है। लोग सिर्फ चुपचाप देने वाले बन गए हैं। सवाल पूछने की आज़ादी खत्म हो चुकी है। और जहां सवाल ना हों, वहां सच्चा धर्म और आत्मिक विकास नहीं हो सकता।
ईसाई धर्म में पोप बदलते हैं, विचार बदले जाते हैं, नए लोग आते हैं। लेकिन बोहरा समाज में सब कुछ एक ही परिवार में बंद है। इसलिए मैं उस रास्ते पर नहीं चल सकता। मैं उस दिशा में जाना चाहता हूं जहां सच्चाई, ईमानदारी और इमाम की इल्लहाम से दाई चुना जाए—न कि सिर्फ वारिस से।
जब तक यह बदलाव नहीं होता, तब तक मैं दूर रहूंगा—नफरत से नहीं, बल्कि सिद्धांत से।
पिछले 15 सालों में, ईसाई धर्म में तीन पोप चुने गए। हर बार चुनाव खुले, सोच-समझ और ईमानदारी से हुआ। बेनेडिक्ट 16वें, फ्रांसिस और अब के पोप—हर किसी ने नई सोच के साथ जिम्मेदारी निभाई। ईसाई धर्म ने दिखाया कि एक पुरानी व्यवस्था भी समय के साथ बदल सकती है। लेकिन दाऊदी बोहरा समुदाय में पिछले 400 सालों से दाई सिर्फ एक ही खानदान से बनता आया है—पिता से बेटे तक।
मुझे उम्मीद थी कि खुजेमां कुतुबुद्दीन इस बार कुछ अलग करेंगे। मुझे लगा था कि वो किसी बाहर के, योग्य व्यक्ति को दाई नियुक्त करेंगे। लेकिन उन्होंने भी वही किया जो पहले होता आया है—अपने बेटे को दाई बनाया।
उस दिन मुझे यकीन हो गया कि इस व्यवस्था में कोई बदलाव नहीं है। और शायद कभी नहीं होगा। यह अब एक परिवार की विरासत बन गई है। दाई की जिम्मेदारी कभी इमाम-उल-जमाना की इल्लहाम से तय होती थी, अब बस वंश से तय होती है।
आज बोहरा समाज में भ्रष्टाचार गहराई तक फैला हुआ है। गरीबों की मदद करने के बजाय, महंगे महंगे इमारतें और ताजगीदार प्रोग्रामों पर ध्यान दिया जा रहा है। लोग सिर्फ चुपचाप देने वाले बन गए हैं। सवाल पूछने की आज़ादी खत्म हो चुकी है। और जहां सवाल ना हों, वहां सच्चा धर्म और आत्मिक विकास नहीं हो सकता।
ईसाई धर्म में पोप बदलते हैं, विचार बदले जाते हैं, नए लोग आते हैं। लेकिन बोहरा समाज में सब कुछ एक ही परिवार में बंद है। इसलिए मैं उस रास्ते पर नहीं चल सकता। मैं उस दिशा में जाना चाहता हूं जहां सच्चाई, ईमानदारी और इमाम की इल्लहाम से दाई चुना जाए—न कि सिर्फ वारिस से।
जब तक यह बदलाव नहीं होता, तब तक मैं दूर रहूंगा—नफरत से नहीं, बल्कि सिद्धांत से।
Re: A Tale of Two Systems: 3 Pope of Christianity and the Dawoodi Bohra Dai
For Africans and Europeans
Re: A Tale of Two Systems: 3 Pope of Christianity and the Dawoodi Bohra Dai
Les Trois Papes du Christianisme et le Système du Dāʿī chez les Dawoodi Bohra
Au cours des quinze dernières années, le monde chrétien a connu un changement remarquable avec l'élection de trois papes : Benoît XVI, François et son successeur actuel. Chaque transition s’est faite de manière ouverte, réfléchie et spirituelle. Cela montre que même une institution ancienne peut évoluer avec le temps. Ce processus contraste fortement avec le système Dawoodi Bohra, où depuis plus de 400 ans, le poste de Dāʿī (chef spirituel) est resté entre les mains d'une seule famille, transmis de père en fils.
J’avais l’espoir qu’un changement viendrait. Je croyais que Khuzema Qutbuddin ferait la différence, qu’il suivrait la vraie essence de la foi, et choisirait un Dāʿī en dehors de sa famille – quelqu’un choisi par la guidance divine, par l’ilham (inspiration) de l’Imam al-Zamān. Mais hélas, il a fait comme les autres : il a désigné son propre fils.
Ce fut pour moi un moment décisif. J’ai compris que rien n’a changé, et que rien ne changera peut-être jamais. Le poste de Dāʿī, qui devait être basé sur la sagesse et l’inspiration divine, est devenu un héritage familial, une sorte de monarchie religieuse.
Dans la communauté, la corruption est devenue profonde. On ne voit plus l’aide pour les pauvres, mais plutôt la construction de grands bâtiments et des événements de luxe. Les gens donnent sans poser de questions. Mais sans liberté de questionner, la spiritualité ne peut pas grandir.
En comparaison, l’Église catholique permet des changements. Le pape Benoît XVI a quitté son poste avec humilité, laissant place à François, qui a apporté un message de simplicité, d’aide aux pauvres et de paix. Chaque pape a un style différent, mais tous servent leur communauté avec sincérité.
Chez les Dawoodi Bohra, tout reste figé. Le pouvoir reste dans les mêmes mains. La foi devient une tradition sans âme. La vraie philosophie de la communauté — la justice, le service, la lumière de l’Imam — semble avoir été oubliée.
Je ne peux pas suivre une voie qui ne respecte plus l’esprit de la foi. Ce n’est pas parce que je rejette la religion, mais parce que je la respecte trop pour accepter une fausse version d’elle.
Tant qu’un Dāʿī ne sera pas choisi par la vraie inspiration divine, et non par héritage, je resterai à l’écart — non pas par haine, mais par principe.
Au cours des quinze dernières années, le monde chrétien a connu un changement remarquable avec l'élection de trois papes : Benoît XVI, François et son successeur actuel. Chaque transition s’est faite de manière ouverte, réfléchie et spirituelle. Cela montre que même une institution ancienne peut évoluer avec le temps. Ce processus contraste fortement avec le système Dawoodi Bohra, où depuis plus de 400 ans, le poste de Dāʿī (chef spirituel) est resté entre les mains d'une seule famille, transmis de père en fils.
J’avais l’espoir qu’un changement viendrait. Je croyais que Khuzema Qutbuddin ferait la différence, qu’il suivrait la vraie essence de la foi, et choisirait un Dāʿī en dehors de sa famille – quelqu’un choisi par la guidance divine, par l’ilham (inspiration) de l’Imam al-Zamān. Mais hélas, il a fait comme les autres : il a désigné son propre fils.
Ce fut pour moi un moment décisif. J’ai compris que rien n’a changé, et que rien ne changera peut-être jamais. Le poste de Dāʿī, qui devait être basé sur la sagesse et l’inspiration divine, est devenu un héritage familial, une sorte de monarchie religieuse.
Dans la communauté, la corruption est devenue profonde. On ne voit plus l’aide pour les pauvres, mais plutôt la construction de grands bâtiments et des événements de luxe. Les gens donnent sans poser de questions. Mais sans liberté de questionner, la spiritualité ne peut pas grandir.
En comparaison, l’Église catholique permet des changements. Le pape Benoît XVI a quitté son poste avec humilité, laissant place à François, qui a apporté un message de simplicité, d’aide aux pauvres et de paix. Chaque pape a un style différent, mais tous servent leur communauté avec sincérité.
Chez les Dawoodi Bohra, tout reste figé. Le pouvoir reste dans les mêmes mains. La foi devient une tradition sans âme. La vraie philosophie de la communauté — la justice, le service, la lumière de l’Imam — semble avoir été oubliée.
Je ne peux pas suivre une voie qui ne respecte plus l’esprit de la foi. Ce n’est pas parce que je rejette la religion, mais parce que je la respecte trop pour accepter une fausse version d’elle.
Tant qu’un Dāʿī ne sera pas choisi par la vraie inspiration divine, et non par héritage, je resterai à l’écart — non pas par haine, mais par principe.
Re: A Tale of Two Systems: 3 Pope of Christianity and the Dawoodi Bohra Dai
Share and do the real service of Islam
Re: A Tale of Two Systems: 3 Pope of Christianity and the Dawoodi Bohra Dai
Khuzaima Qutbuddin sahab swear on Quran, can taher fakhruddin swear on same Quran and claim that he is divinly appointed by Imam and he is in contact with Imam by any means?